Vorige week was ik in de duisternis op pad met een groep. We hadden net gesproken over dwaallichtjes, nachtmerries en geesten, en nu vertelde ik over de Lodder. Moest je dit monster niet kennen, dat is een angstaanjagend wezen van het hellehond-achtige type, dat zich schuilhoudt in de heuvels van Vlierbeek. Allerminst aaibaar en dus eerder te vermijden. Vandaar dat er er dus over vertel, kwestie van de mensen te waarschuwen.
Soit, ik had de intro op mijn verhaal al op opzitten. Het verliefde koppeltje had het café al verlaten en haastte zich bij volle maan naar huis. Het tweede turning point volgde nu snel: de jongen bleek zijn portefeuille vergeten en besloot helemaal alleen terug te rennen naar het café. En terwijl ik dat vertelde....
Terwijl ik dat vertelde dook er plots uit de donkerte een hardloper op, die ons vriendelijk groette en verder draafde. Alsof we het hadden afgesproken!
Dat soort dingen hè, dat overkomt mij vaker. Dan vertel ik dat er klokken gaan luiden, en dan hoor ik gebeier. Ik heb het over een grote zwarte hond, en prompt komt er eentje voorbij. Of ik vertel dat de heksen van Linden zich in kraaien omtoveren en kra, kra, daar hebben we er eentje!
En tijdens diezelfde nachtelijke wandeling gebeurde het me nog een keertje. Ik had net gemeld dat heksen stokken uit de bomen naar beneden gooien, toen er "baf" een tak afbrak en achter ons op de grond viel. Met bomen valt niets te bedisselen hè, dat was geen special effect.
Nu vraag ik mij dus af wat het universum me hiermee wil zeggen. Omdat ik positief ben bedraad, denk ik nu dat ik helemaal op één lijn zit met de magie. Dat de wereld van heksen, tovenaars en kabouters me steunt en helpt.
Een andere uitleg zou pas écht angstaanjagend zijn, toch?
Wat denk jij?
___________________________________
De Japanse prent komt uit het Rijksmuseum, hij is gemaakt door Ohara Koson tussen 1925 en 1936, en uitgegeven door Watanabe Shozaburo in Tokyo. Ik vond deze prent hier.
Reacties
Een reactie posten