Wie vond de paraplu uit? Medardus!

Ook parapluverkopers hebben een patroonheilige! Dat is namelijk Medardus of Médard voor de vrienden. Benieuwd hoe dat komt? Lees dan even verder!

Zijn verhaal begint op een mooie zomerdag als de jonge Medardus een boer tegenkomt die zijn paard kwijt is. Dat is natuurlijk heel vervelend qua vervoer en zo. Vriendelijk als hij is, helpt Médard mee zoeken, helaas zonder resultaat. Het paard blijft spoorloos waarop de ultra behulpzame jongeling gul een paard uit de stal van zijn vader aanbiedt: die heeft er toch genoeg, denkt hij. De boer vindt dit een mega deal en galoppeert vrolijk op zijn nieuwe aanwinst terug naar de boerderij (hoe zou je zelf zijn).

De vader van Medardus is echter minder enthousiast. Zomaar een luxepaard weggeven vindt hij er zwaar over en dus besluit hij om persoonlijk de milde gave bij de boer te gaan terughalen. Aanvankelijk wil hij daarbij nog wel een verhaal opdissen over kwajongensstreken en misverstanden en zo, maar hoe meer hij er echter over nadenkt, hoe kwader hij wordt. Voordat onze Médard ook maar iets kan uitleggen, stampvoet vader al de buitenlucht in. (Je mag daar tromgeroffel en trompetgeschal bijdenken, voor het betere “op oorlogspad gevoel”)

Médardus ziet de bui hangen en holt zijn vader achterna, smekend om verzoening. Maar vader luistert niet en bulldozert lustig verder totdat, er plots een gigantische regenbui losbarst: hondenweer, pijpenstelen! De vader van Medardus denkt eerst nog van: “ Goh het meeste valt ernaast, even doorzetten”, maar beseft dan uiteindelijk dat hij toch naar huis moet terugkeren en op een zonniger dag zijn tocht moet vervolgen. Druipnat komt hij thuis, er is geen draadje aan zijn lijf dat nog droog.

Zo'n frisse regenbui blust natuurlijk ook wel een beetje de woede, zo gaat dat. Eenmaal thuis beslist vader dus om toch het gesprek met zijn puberzoon aan te gaan. Maar: waar is die jongen? Loopt die nog buiten in het onweer rond? Vat dat dutske dan geen kou, ocharme?

Pas aan het einde van de middag komt Medardus binnengewandeld: kurk droog! Een wonder, een raadsel: wat is er gebeurd? Wel, luister! Terwijl Medardus buiten zijn vader achterna liep en de regen losbarstte, vloog er plotseling een koninklijke adelaar boven zijn hoofd. Dit edele dier spreidde vervolgens plechtig zijn vleugels uit en ving als een paraplu avant la lettre alle regendruppels op. Op die manier kon Médard dus met hulp van boven een snotvalling voorkomen. Bovendien was het een hemelse wenk naar het gezegde: eens gegeven, blijft gegeven!

De vader in kwestie is met verstomming geslagen en beseft dat zijn zoon wel van een heel bijzonder kaliber is. Hij valt nog net niet op de knieën (wat eigenlijk zou moeten bij een heilige) maar hij geeft wel toe dat de milde gave van een paard toch een goed idee was qua barmhartigheid en zo. Nu, zoveel edelmoedigheid, dat moet natuurlijk beloond worden! Groot is de verbazing als de volgende dag een prachtig vol bloed ros in vaders stal opduikt: ongetwijfeld ook met hulp van boven.

Zo weet je dus wie de echte uitvinder is van de paraplu en waarom Medardus de regenheilige wordt genoemd. We vieren hem op 8 juni en als het dan regent dan regent het 6 weken lang zo wordt gezegd!


Nu denk je misschien ook wel een beetje: waarom heeft die Jacqueline ineens zo’n warme belangstelling voor Médardus? Wel: de allereerste kerk in Vlierbeek was aan deze heilige gewijd. Ik vertel er alles over tijdens een rondleiding in de expo 900 jaar Vlierbeek op 6 december (om 14.00) zie ik je daar?